به گزارش ایرنا، اصفهان به عنوان یکی از برجسته ترین شهرهای تاریخی و فرهنگی ایران و جهان، همیشه با هنر و صنایع دستی که نمادی از میراث پربار و چند هزار ساله این سرزمین است، شناخته می‌شود.

در روزگاری که شاید نگرانی در دل مردم ریشه دوانده، هنر این سرمایه کهن اصفهان، همچون چشمه‌ای جوشان، امید را زمزمه می‌کند. هنرمندان این دیار، با دستان خلاق و دل‌های سرشار از عشق، آثار زیبای هنری می‌آفرینند، تا در این هیاهوی ناگزیر، پناهگاهی برای روح خسته مردمان باشد.

هنرمندان این شهر، نه با شعار که با خلق آثاری دلنشین، به جنگ با یاس و ناامیدی می‌روند.

هنرهای دیار نصف جهان از میناکاری الهام‌گرفته از طبیعت و تاریخ تا قلم‌زنی بر روی فلزات گران‌بها، از خاتم‌کاری با الگوهای هندسی دقیق تا فیروزه‌کوبی که سنگ‌های زیبا را بر روی سطوح مس و برنج می‌نشاند، از قالیبافی با گره‌های ظریف تا پارچه‌های قلمکار با نقوش سنتی، از موسیقی و نقاشی تا شعر و ادبیات، همه و همه نه تنها بخشی جدایی‌ناپذیر از اصفهان هستند بلکه در حفظ هویت ملی و فرهنگی ایران نقش حیاتی ایفا می‌کنند.

نغمه‌های امید در سکوت کارگاه‌ها

در کارگاه‌های سنتی اصفهان، جایی که بوی چوب عناب، گردو و افرا و رنگ روناس و اسپرک بر، خاطرات دیروز را زنده می‌کند، هنرمندان مشغول خلق آثاری هستند که فراتر از زمان و مکان، پیام‌آور صلح و دوستی است. استاد کارانی که سال‌هاست با عشق و مهارت، بر روی چوب نقش می‌زنند، امروز قوی تر از گذشته، طرح‌هایی از امید و زندگی را بر دل چوب حک می‌کنند.

در گوشه‌ای دیگر از شهر، نقاشان با قلم‌موهای جادویی خود، رنگ‌هایی از شادی و نشاط را بر بوم می‌پاشند و مینیاتورهای زیبا و بدیع می آفرینند. آن‌ها می‌دانند که در این روزهای خاکستری، مردم بیش از هر زمان دیگری به رنگ‌های روشن و امیدبخش نیاز دارند.

محمود نایبی، مینیاتوریست اصفهانی در این پیوند به خبرنگار ایرنا گفت: تنها با نقاشی می توانم به جنگ و تبعات آن کمتر فکر کنم، جنگ برای من مثل یک زمین‌لرزه بزرگ بوده که پایه‌های ذهنی‌ام را به چالش کشید. قبل از آن، شاید بیشتر به زیبایی شناسی محض فکر می‌کردم، اما بعد از اتفاقات روزهای اخیر، هنر برایم معنایی عمیق‌تری پیدا کرده است.

وی ادامه داد: با آنکه سبک نقاشی های من مینیاتور است که تفاوت های بسیاری با سایر سبک های این هنر دارد، اما درصددم، مقاومت و حتی بارقه‌های امید را در نقاشی های جدیدم ثبت کنم و دیگر تنها به رنگ و فرم فکر نکنم، بلکه به دنبال القای پیامی باشم که هر لکه رنگ می‌تواند آن را منتقل کند.

وی تصریح کرد: هنر در زمان جنگ، هم میتواند نقش «تخلیه هیجانی» و هم نقش «آگاهی بخشی» داشته باشد و برای هنرمند، راهی برای بیان احساسات پیچیده‌ای مثل خشم، غم و امید است. ضمن آن که برای مخاطب هم، می‌تواند آینه‌ای باشد برای دیدن واقعیت‌ها و شاید هم راهی برای تسکین یا همدردی.

وی اضافه کرد: هنر می‌تواند یادآور انسانیت باشد، هنر قدرت خلق کردن است و باید بگذاریم این قدرت، پناهگاه و راه نجاتمان باشد و هر اثر هنری در این دوران، امیدی باشد برای فردایی بهتر.

شعر، مرهمی بر دل‌های زخمی

در محافل ادبی اصفهان، شاعران با سرودن اشعاری دلنشین، مرهمی بر دل‌های زخمی می‌گذارند. آن‌ها با کلامی شیوا و رسا، از امید، عشق و زیبایی سخن می‌گویند.

در کافه‌های دنج شهر، نویسندگان با نوشتن داستان‌هایی الهام بخش، به خوانندگان خود یادآوری می‌کنند که انسان‌ها می‌توانند با تکیه بر قدرت اراده و ایمان، بر هر مشکلی غلبه کنند. آن‌ها با خلق شخصیت‌هایی قوی و مصمم، به مردم انگیزه می‌دهند تا در برابر سختی‌ها ایستادگی کنند و به آینده امیدوار باشند.

مصطفی عرب، شاعر اصفهانی در این پیوند به ایرنا گفت: بنده به عنوان یک شاعر شعر نو در این روزگار تنها کاری که از دستم بر می آید این است که بنویسیم، بنویسیم و بنویسیم. باور دارم کلمات قدرت دارند و می‌توانند درد را التیام بخشند، حقیقت را آشکار کنند و امید را شعله‌ور سازند. اگر کسی توانایی خوب نوشتن دارد نگذارد بواسطه جنگ، سکوت، او را فرا گیرد.

وی ادامه داد: معتقدم شعر و هنر کلامی، می‌تواند مقاومت را تقویت کند، می‌تواند تاریخ شفاهی جنگ و راوی آن باشد، تا نسل‌های بعدی فراموش نکنند چه ها بر این ملت گذشته است، همچنین، هنر می‌تواند صدای مظلومان باشد و جهان را به سوی عدالت سوق دهد.

وی تصریح کرد: شعر قدرتمند می‌تواند هزاران نفر را تحت تاثیر قرار دهد و فکرشان را بیدار کند. جنگ زبان من را تغییر داد. واژه‌ها سنگین‌تر شدند، و سکوت پرمعناتر. شعر برایم پناهگاهی شد تا بتوانم فریادهای درونی‌ام را به گوش دیگران برسانم. حس می‌کنم شعر در زمان جنگ، نه تنها بیانگر درد است، بلکه می‌تواند راهی برای همدردی و اتحاد باشد. کلمه‌ها قدرت عجیبی پیدا می‌کنند که شاید در زمان صلح کمتر حس می‌شوند.

هنر، پلی به سوی همدلی

هنر در اصفهان، نه تنها آرامش بخش است، بلکه پلی به سوی همدلی و همبستگی نیز به شمار می‌رود. نوازندگان خیابانی این شهر، با اجرا های خیابانی، فرصتی را برای مردم فراهم می‌کنند تا در کنار یکدیگر، از زیبایی‌های موسیقی لذت ببرند و با یکدیگر همدردی کنند.

مشاهده خبرنگار ایرنا نشان می دهد در یکی از این گردهمایی‌های هنری در جلفای اصفهان، مردم با شنیدن قطعات موسیقی خاطره انگیز، احساسات خود را بیان می‌کردند و با یکدیگر هم صدا می‌شدند و به شاید این باور می‌رسند که در این مسیر، تنها نیستند.

معرفی برخی هنرهای اصفهان

سابقه بیشتر هنرهای دیار نصف جهان که امروز به عنوان صنایع دستی اصفهان شناخته می شود به دوران صفویه باز می‌گردد، عصری که هنر و معماری در این شهر به اوج شکوفایی رسید. در این دوره، هنرمندان با ذوق و سلیقه اصفهانی، به توسعه هنرهای دستی پرداختند و نقوش و تکنیک‌هایی همچون میناکاری، خاتم‌کاری، قلم‌زنی، فیروزه‌کوبی، قالیبافی و بسیاری دیگر را به کمال رساندند.

بدون تردید میناکاری، یکی از شاخص ترین هنرهای دیار نصف جهان است، هنر تزئین فلزات، به‌ویژه مس، با نقوش رنگین و لعاب‌دار. اصفهان به عنوان مهم‌ترین مرکز میناکاری در ایران شناخته می‌شود و آثار مینای این شهر، با طرح‌های اسلیمی، گل و بوته و تصاویر مینیاتوری، شهرت جهانی دارند.

خاتم‌کاری دیگر هنری که جایگاه ویژه ای در آسمان هنر نصف جهان دارد، هنر آراستن سطح اشیاء با مثلث‌های کوچک چوبی، استخوانی و فلزی است که با کنار هم قرار گرفتن، اشکال هندسی بدیعی را خلق می‌کنند. خاتم‌کاری اصفهان به دلیل ظرافت و تنوع نقوش، از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است.

قلم‌زنی که هنر حکاکی نقوش بر روی فلزاتی مانند مس، نقره و برنج است در اصفهان بسیار رواج دارد و هنرمندان اصفهانی با استفاده از قلم و چکش، طرح‌های سنتی، اسطوره‌ای و مذهبی را بر روی ظروف، تابلوها و دیگر اشیاء فلزی نقش می‌زنند.

بافت فرش‌های نفیس با طرح‌های پیچیده و رنگ‌های متنوع، از دیرباز در اصفهان رواج داشته و فرش‌های اصفهان همواره به دلیل کیفیت بالای مواد اولیه، ظرافت بافت و زیبایی طرح، در سراسر جهان مورد استقبال قرار گرفته اند.

سفره قلمکار که نوعی چاپ سنتی بر روی پارچه است که در آن با استفاده از قالب‌های چوبی منقوش و رنگ‌های گیاهی، طرح‌های زیبا و متنوعی بر روی سفره، رومیزی و دیگر منسوجات ایجاد می‌شود، از دیگر هنرهای دیار نصف جهان است که طرفداران پرشماری دارد.

علاوه بر این موارد، هنرهای دیگری همچون مینیاتور، فیروزه‌کوبی، ملیله‌کاری، مسگری، نساجی سنتی (مانند زربافی و گلابتون دوزی)، سفالگری، نگین کاری، عبا بافی، گیوه دوزی، زربافی، مخمل بافی، کاشی کاری و ده‌ها هنر دیگر نیز در اصفهان رواج دارند که هر یک به نوبه خود، روایتگر ذوق و هنر اصیل ایرانی هستند.

هنرهای تجسمی و غیر تجسمی دیگری مانند مجسمه سازی، نقاشی، شعر، ادبیات و سینما نیز در اصفهان بسیار رواج دارد و هنرمندان بسیاری در این حوزه ها مشغول فعالیت اند.

نقش هنر در التیام زخم‌ها

با تمام این تفاسیر هنر اصفهان نه تنها یک مکتب بلکه یک داستان زنده از تاریخ فرهنگ و هنر ایرانی است که با هر قطعه هنری ساخته شده میراثی جاودان را به جهانیان عرضه می‌کند و این موضوع را می‌توان در هر گوشه از شهر مشاهده کرد، از کارگاه های کوچک در کوچه‌های قدیمی تا موزه‌های مدرن که این هنرها را به نمایش می‌گذارند.

در این روزها، هنر به مردم یادآوری می‌کند که زندگی همچنان جریان دارد و زیبایی‌ها در انتظار کشف شدن هستند. هنر، به مردم انگیزه می‌دهد تا با امید به آینده، به تلاش و سازندگی ادامه دهند و جهانی بهتر برای خود و نسل‌های آینده بسازند.

در پایان، می‌توان گفت که هنر در اصفهان، نه تنها یک سرگرمی یا تفریح، بلکه یک ضرورت است. هنر، در این روزهای پر تلاطم، همچون فانوسی دریایی، راه را به سوی امید و آرامش نشان می‌دهد و به مردم کمک می‌کند تا در برابر سختی‌ها ایستادگی کنند و به آینده امیدوار باشند.

هنرمندان اصفهان، با دستان خلاق و دل‌های سرشار از عشق، به خلق جهانی زیبا و آرام ادامه می‌دهند، تا در این شهر تاریخی، نور امید همواره روشن بماند.