در سالروز شهادت حضرت فاطمه زهرا(س)، اصفهان میزبان آخرین منزلگاه ۱۲ شهید گمنامی شد که پس از هشت روز تشییع در شهرها و روستاهای استان، به گلستان شهدا رسیدند.

خبرگزاری فارس - اصفهان؛ در سپیده‌دم سرد و مه‌آلود امروز، هم‌زمان با سالروز شهادت حضرت فاطمه زهرا(س)، پل بزرگمهر اصفهان به صحنه‌ای کم‌نظیر از حضور مردمی تبدیل شده بود؛ حضوری که از اولین دقایق صبح، نشانی از شوق و ارادت و اندوه داشت. خیابان‌های اطراف پل، آرام‌آرام از جمعیتی پر می‌شد که بی‌آنکه از سرمای صبحگاهی بیمی داشته باشند، آمده بودند تا ۱۲ شهید گمنام را بدرقه کنند؛ شهیدانی که نامشان بر زمین نمانده، حتی اگر بی‌نشان آرام گرفته باشند.پرچم‌های سیاه عزای حضرت زهرا(س) در کنار پرچم‌های ایران در میان مردم در اهتزاز بود و صدای تلاوت قرآن که آغازگر مراسم «تشییع برای پرچم» بود، در فضای پل طنین می‌انداخت. جمعیت یکپارچه در سکوتی سنگین گوش می‌داد؛ گویی هر آیه، پلی می‌شد میان امروز و روزهای آتش و خون. کمی بعد، اجرای سرود ملی ایران، فضا را رنگی از شکوه و سربلندی بخشید و نگاه‌ها ناخودآگاه به تابوت‌هایی کشیده شد که با پارچه‌های سبز و پرچم‌های سه‌رنگ آراسته شده بودند.در ادامه، راوی دفاع مقدس روی سکویی در گوشه پل ایستاد و سخنانش را آغاز کرد. او از روزهایی گفت که جوانانی گمنام، اما پرآوازه نزد خدا، بی‌هیچ چشم‌داشتی راهی جبهه شدند. جمعیت، با سکوتی عمیق گوش می‌داد؛ سکوتی که نه از ندانستن، بلکه از دانستن بود. بسیاری از کسانی که آمده بودند، رزمندگان دیروز یا فرزندان همان نسل بودند؛ کسانی که روایت‌های جنگ را نه از کتاب، بلکه از خاطرات خانوادگی می‌شناختند. پس از سخنرانی، مداحی ویژه شهادت حضرت زهرا(س) آغاز شد و اشک در چشم‌های بسیاری حلقه زد. حال‌وهوای مراسم، رنگی از سوگ مادر و حرمت شهیدان را در هم آمیخت.

با آغاز حرکت کاروان، تابوت شهیدان بر دستان مردم آرام‌آرام از پل بزرگمهر به سمت گلستان شهدای اصفهان حرکت کرد. مسیر تشییع که از پیش آماده شده بود، با پرچم‌های یا زهرا(س)، بنرهای شهدای دفاع مقدس و موکب‌های عزاداری و پذیرایی فضایی معنوی و فرهنگی به خود گرفته بود. صدای نوحه، عطر چای و گلاب، پرچم‌هایی که در باد تکان می‌خورد، و کودکانی که بر شانه پدرانشان نشسته بودند و با کنجکاوی تابوت‌ها را نگاه می‌کردند، تصویری چندلایه از باور و هویت مردمی را می‌ساختند که همواره با نام شهدا عجین بوده‌اند.در طول مسیر، بسیاری از مردم با نوای مداحان همخوانی می‌کردند. برخی عکس شهدای خود را در دست داشتند و برخی با اشک و آرام اشارات دست، تابوت‌های سبزرنگ را بدرقه می‌کردند. زنان با چادرهای مشکی و چهره‌هایی خسته اما مصمم، در صف‌های طولانی قدم‌به‌قدم کاروان را همراهی می‌کردند. در این میان، رزمندگان سالخورده‌ای نیز به چشم می‌خوردند که عصا‌به‌دست و با کلاه‌های جبهه، شانه‌به‌شانه مردم حرکت می‌کردند؛ گویی ۱۲ شهید گمنام امروز، آخرین هم‌رزمانشان بودند که پس از سال‌ها غربت به شهر خود بازگشته‌اند.هرچه کاروان به گلستان شهدا نزدیک‌تر می‌شد، جمعیت بیشتر می‌گردید. مقابل درب گلستان، برنامه‌ای ویژ‌ه تدارک دیده شده بود؛ مراسمی با محوریت جهاد تبیینی و یادآوری دفاع مقدس در جنگ ۱۲ روزه. سخنرانان از ضرورت انتقال ارزش‌ها به نسل جوان گفتند؛ نسلی که امروز دوشادوش پدران و مادران خود در این تشییع شرکت کرده بود. از نگاه دختران و پسران نوجوانی که در جمع دیده می‌شد، می‌شد فهمید که این مراسم برای آنان تنها یک رخداد تاریخی نیست، بلکه کلاس درسی زنده است؛ درسی از ایثار و بازگویی آرمان‌هایی که با گذر زمان کمرنگ نشده‌اند