باخبرباش، عاطفه قلع ریز، انتخابات ریاست جمهوری ایران با گذشت بیش از 40 سال عمر خود  و برای اولین بار در حالی شاهد داوطلبی حضور نظامی ها در این کارزار است که طی روی کارآمدن دولت های کم کارآمد  قبلی و رئیس جمهورها و مدیران نالایق قالب جامعه به زیر خط فقر رسیده اند و به علت دست و پنجه نرم کردن با انبوهی از مشکلات زندگی؛ گر چه دیگر نای اعتراض ندارند اما چیزی هم برای از دست دادن ندارند .

هر روز در حالی بر این جمعیت داغدیده اما آتش زیر خاکستر افزوده می شود که میزان رضایت آنها از زندگی در ایران به کمترین میزان خود رسیده و اعتماد به حاکمیت بسیار تقلیل یافته است .

پایداری و استقرار هر حکومتی در دنیا به میزان رضایت و رفاه جامعه بستگی دارد و عدم اقدام عاجل برای تغییر و ساماندهی وضعیت بازار و تامین رفاه اجتماعی و حمایت مردم از سوی حاکمان و بحران اقتصادی و از همه مهمتر استفاده از اعمال جبری قوانین ناعادلانه و غیره باعث شده که تحلیلگران سیاسی نسبت به  مشارکت زیر 30 درصدی جمعیت کنونی در پای صندوق های اخذ رای هشدار دهند و احتمالا شاهد مشارکتی مشابه انتخابات مجلس و چه بسا کمتر باشیم .

مجلس حداقلی که امروز با اعتبار اجتماعی داخلی و خارجی ضعیفی روبرو شده و تکرار این تجربه به  بی اعتبار شدن رئیس جمهور آتی ختم خواهد شد و قطعا ایرانی ضعیف در مقابل جریان های همسو و غیر همسوی بین المللی شاهد خواهیم بود.

در این زمان حساس آنچه بیش از هر چیزی مهم است ورود کاندیداتوریهای  است که بتوان با استفاده از بازی سیاسی مشارکت حداکثری مردم را در پای صندوق های رای فراهم سازند و  چه کسانی بهتر از خاتمی و حتی احمدی نژاد یا معرفی کاندیداهایی مطرح از جبهه سیاسی و فکری این افراد.

به یاد داریم که در زمان کاندیداتوری احمدی نژاد مردمی خسته از رئیس جمهوری با لباس روحانیت او را به مسند قدرت رساندن  و در دوره بعد بی پرده گویی های وی و طرح یارانه که فقط در تبلیغات پوپولیستی و معرفی آن پول دریافتی به چشم مردم نشان داده شد باز هم احمدی نژاد را در قدرت نگه داشت و در دوره بعد باز هم احساسات مردم نشانه رفت تا جریان موسوم به اعتدال با حمایت اصلاحات کلید دار دولت شود و با برجام و نبود رقیب جدی 4 سال دوم را شروع کند و با شعار روحانی 1400 بر تخت ریاست جمهوری تکیه کند .

اما در انتخابات 1400  شرایط فرق دارد ، جامعه ای خسته و نگران از  آشفته بازار کالاهای اساسی و غیر اساسی و رانت های میلیاردی و اختلاس های گوناگون چطور می خواهد به صندوق رای آری بگوید؟ آیا مردم ایران که همواره در انتخاب ها هیجانی و احساسی تصمیم گرفته اند با چیدمان یک بازی تبلیغاتی و سیاسی و با ایجاد یک جبهه دو قطبی باز هم  در صف رای حاضر می شوند ؟ آیا شاهد  تکرار بازی سیاسی انتخابات 88 احمدی نژاد و موسوی ، بازی تبلیغاتی روحانی و رئیسی 96 و سایر دوره های دوقطبی خواهیم بود ؟

احتمال و گمانه زنی حضور 3 تن از چهره های کاملا نظامی در  انتخابات ریاست جمهوری و احتمال تشکیل یک دولت نظامی در ایران در حالی است که از 5 تا شش دوره گذشته انتخابات ریاست جمهوری ، شاهد ورود بی وقفه محسن رضایی به عنوان یک چهره کاملا نظامی  و از فرماندهان با سابقه سپاه به انتخابات بوده ایم و این شاید یک ارزیابی بلند مدت از میزان توجه مردم به کاندیدای نظامی بوده باشد و اگر چه رضایی در هر دوره کمترین میزان آرا را در نسبت به رقبای خود داشته است اما آنچه پر اهمیت است اینکه احتمال زیاد ورود وی به انتخابات نه به انتخاب خود بلکه یک دستور فرمایشی از سوی مقامات بالاتر بوده است و باز هم حرکت های انتخاباتی وی را در چند ماه گذشته می توان شناسایی کرد  .

اما برای اولین بار در کنار محسن رضایی ، شاهد کاندیداتوری چهره های نام آشنای سپاهی و  نظامی به اسامی "سعید محمد"، "حسین دهقان"  و "علی شمخانی" هستیم و نکته مهم در روزهای اخیر  تخریب چهره سعید محمد به عنوان جوان ترین چهره نظامی است که  تاکید رهبری بر نیاز کشور به یک رئیس جمهور جوان ذهن ها را به سمت وی برده بود .

 تخریب سعید محمد   که پیشتر مشابه یک ترفند تبلیغاتی است که  وی را در کانون توجه مردم و رسانه های هر دو طیف قرار دهد و نام وی بر سر زبان ها انداخته شود و شاهد بودیم که  هریک از رسانه ها با تحلیل شخصیت وی و مصاحبه های خبری در خصوص صحت و سقم موضوع، موج رسانه ای شکل دادند و در این فضای غبار آلود و حدس و گمان های مردمی ، یک مقام بالاتر و مورد قبول همگان با تکذیب مطلب، موج رسانه ای دیگری شکل داد تا  در نهایت چهره مورد نظر  از سوی یک مرجع بالا دستی تایید شد .

این روش تبلیغاتی دو سر سود است  و به این  شگرد می توان با سنجش افکار مردم و جویا  شدن از  جهت فکری مردم  و بازتاب خبری هم شناخت و آگاهی مردم را نسبت به فرد مذکور به شکل غیر مستقیمی بالا برد و هم نظرات مردم را در خصوص  ریاست جمهوری یک نظامی ارزیابی کرد ،

اما یک فرضیه دیگری که در این میان است اینکه سعید محمد گزینه نهایی رهبر برای ریاست جمهوری نیست اما چون نمی دانند آیا جامعه پذیرش ریاست جمهوری یک نظامی را دارد یا نه و برای فراهم کردن بستر جامعه برای یک نظامی، سعید محمد را به عنوان یک ابزار تبلیغاتی استفاده می کنند و با بولد کردن وی و حتی به ظاهر با تبدیل کردن آن به یک مهره سوخته ، راه را برای گزینه نهایی رهبر و سپاه باز کرده و حتی سعید محمد در لحظات آخر به نفع وی کناره گیری خواهد کرد و آن چهره نظامی که برای ریاست جمهوری انتخاب شده است به رای مردم گذاشته می شود .

اجازه کاندیداتوری فرماندهان سپاه برای کسب جایگاه ریاست جمهوری بیشتر از این منظر قابل درک است که با روی کار آمدن یک نظامی  با پشتوانه رای مردمی قوی و قرار گرفتن در راس تصمیمات اجرایی حکومت ، نگاه مجامع بین المللی تغییر خواهد کرد و شاهد به رخ کشیدن قدرت ایران در سطوح بین المللی را خواهیم بود .

اما آنچه قابل تامل است اینکه چرا نگاه حکومتی بعد از 40 و اندی سال به دنبال یک دولت نظامی است ؟ آیا راه علاج و نجات ایران از اینکه در پرتگاه افتاده است قرار گرفتن یک  نظامی در راس سیاست است؟ آیا استقرار یک نظامی در راس دولت ، به آبادانی ایران کمک خواهد کرد یا وضعیت ایرانی که 40 سال غیر نظامی اداره شده است و هر روز به عقب تر سوق پیدا کرده است وخیم تر خواهد شد ؟ و از همه مهمتر رقبای اصلاح طلب و اصول گرای این کارزار چه کسانی خواهند بود؟آیا مردم این بار هم بازیچه دو جبهه اصول گرا و اصلاح طلب خواهند بود ؟

قطعیت هیچ یک از این فرضیه ها مشخص نیست چرا که ایران همواره کشوری بوده که با آزمون و خطا دست و پنجه نرم کرده و همین مسئله باعث شده ایران به جای اینکه در چارچوب پیشرفت قرار بگیرد به خاطر انتصابات ناشایست در بدترین وضعیت قرار بگیرد و آنچه مبرهن است اینکه ایران تا پشتوانه ای مردمی و یک صدا و مسئولینی دلسوز و کاربلد نیابد وضعیت خوبی نخواهد داشت .

انتخاب یک نظامی به عنوان رئیس جمهور در حالی که اداره بسیاری از امور کشور پیدا و پنهان در دستان سپاه است شاید پایان بسیاری از اما و اگرهای این سالها باشد و آخرین فن برای حفظ نظام ، مردمی که صدها هزار شهید را به پای آرمان های خود فدا کردند و سالها سختی و مشقت را به جان خریدند حالا همچنان با  بیم و امید منتظر گشایش در وضعیت رفاه و زندگیشان هستند.