بحران آب در شهرک صنعتی سجزی چرخ تولید در عطش وعده‌ها
در پی کاهش قابل توجه آب تحویلی به شهرک صنعتی سجزی، یکی از بزرگ‌ترین شهرک‌های صنعتی استان اصفهان با بیش از ۱۱۰۰ واحد صنعتی، صنعتگران این منطقه طی نامه‌ای رسمی به مدیرعامل شرکت آب و فاضلاب استان اصفهان و همچنین استاندار اصفهان، خواستار رسیدگی فوری به بحران کمبود آب شده‌اند. این کمبود، نه‌تنها روند تولید را در بسیاری از واحدهای صنعتی با مشکل مواجه کرده، بلکه حتی تأمین آب شرب کارکنان نیز دچار اختلال شده است.
مدیرعامل شهرک صنعتی سجزی، مهندس محمدرضا اخوان، با اشاره به نقش حیاتی این شهرک در چرخه تولید استان، از مسئولان خواست با تخصیص سهمیه بیشتر از خط انتقال آب، مانع از توقف فعالیت‌های تولیدی و بروز مشکلات اقتصادی گسترده‌تر شوند. وی ضمن تأکید بر همکاری مسئولان آب و فاضلاب مناطق کوهپایه و سجزی، خاطرنشان کرد که کاهش سهمیه از سوی شرکت آب و فاضلاب استان، عامل اصلی بحران کنونی بوده است.
در همین راستا، استشهادیه‌ای با امضای جمعی از مدیران و صنعتگران این شهرک تهیه و ضمیمه نامه شده است که نشان از نگرانی و اعتراض جدی فعالان صنعتی نسبت به این موضوع دارد. با وجود ارسال این درخواست‌ها به نهادهای مسئول، از جمله شرکت شهرک‌های صنعتی و استانداری اصفهان، تاکنون پاسخی دریافت نشده است.
پیگیری‌های انجام‌شده از سوی روابط عمومی شرکت آب و فاضلاب استان نیز نتیجه‌ای در بر نداشته و اعلام شده که تأمین آب شرب خانگی در اولویت قرار دارد و امکان افزایش سهمیه آب برای شهرک‌های صنعتی فعلاً وجود ندارد.
این در حالی است که کاهش فشار و قطعی‌های مکرر گاز، برق و حالا آب، روند تولید را در شهرک صنعتی سجزی با تهدید جدی مواجه کرده است. صنعتگران با گلایه از بی‌پاسخ‌ماندن درخواست‌هایشان، می‌گویند: «اگر قرار است این مشکلات ادامه یابد، حداقل یک تاریخ مشخص برای حل آن اعلام شود تا بتوان برای تولید برنامه‌ریزی کرد.»
علیرغم نام‌گذاری سال جاری به‌عنوان سال «سرمایه‌گذاری برای تولید» از سوی مقام معظم رهبری، به نظر می‌رسد زیرساخت‌های اساسی برای تحقق این شعار همچنان مهیا نشده و واحدهای تولیدی کوچک و متوسط قربانی اولویت‌بندی‌های نامتعادل در مدیریت منابع حیاتی شده‌اند.
زحمات و پیگیری‌های مداوم هیئت‌مدیره شهرک صنعتی سجزی به‌ویژه شخص مهندس اخوان، در کنار سکوت نهادهای تصمیم‌گیر، تصویری از شکاف میان اراده تولید و موانع ساختاری را ترسیم می‌کند که در صورت بی‌توجهی، می‌تواند پیامدهای اقتصادی و اجتماعی گسترده‌ای برای استان به‌همراه داشته باشد
