به گزارش برنا از اصفهان، لیگ برتر فوتبال ایران در پایان هفته پنجم به آماری رسیده که می‌تواند زنگ خطری جدی برای کیفیت مسابقات باشد؛ ۴۰ بازی برگزار شده اما تنها ۷۰ گل به ثمر رسیده است. این یعنی میانگین کمتر از دو گل در هر مسابقه، عددی که نشان می‌دهد لیگ بیست‌وچهارم در آغاز راه بیشتر از آنکه تهاجمی و پرهیجان باشد، تدافعی و محتاطانه دنبال می‌شود.

در میان این ۴۰ بازی فقط پنج مسابقه رنگ و بوی پرگل به خود گرفته‌اند؛ استقلال – پیکان (۲–۲)، تراکتور – آلومینیوم (۴–۱)، شمس‌آذر – چادرملو (۴–۴)، استقلال – ذوب‌آهن (۳–۳) و خیبر – مس رفسنجان (۳–۲). همین نمونه‌ها نشان می‌دهد که تماشاگران برای دیدن بازی‌های پرهیجان باید به‌دنبال استثناها باشند، نه روند غالب لیگ.

نگاهی دقیق‌تر به نتایج، تصویر روشن‌تری از محافظه‌کاری تیم‌ها ارائه می‌دهد؛ ۲۰ مسابقه از ۴۰ بازی با تساوی تمام شده است. از این تعداد، ۹ دیدار با نتیجه ۱–۱ و ۸ مسابقه نیز بدون گل به پایان رسیده است. چنین آماری بیانگر آن است که بسیاری از تیم‌ها بیش از آنکه به دنبال کسب سه امتیاز باشند، به نباختن و حفظ وضعیت موجود فکر می‌کنند.

این روند، هرچند از منظر امتیازگیری برای تیم‌های میانه و پایین جدول قابل درک است، اما برای کیفیت فنی لیگ، جذابیت مسابقات و حتی جایگاه فوتبال ایران در آسیا تهدید محسوب می‌شود. لیگ برتر برای رشد بازیکنان هجومی، تربیت مهاجم و جذب تماشاگر به گل نیاز دارد، اما آنچه در این پنج هفته دیده‌ایم بیشتر بازی‌های بسته، نبردهای محتاطانه و تاکتیک‌های تدافعی بوده است.

واقعیت این است که فوتبال بدون گل و موقعیت هجومی، چیزی کم دارد و نمی‌تواند تماشاگر را به وجد آورد. وقتی تیم‌ها بیش از اندازه به فکر بسته نگه داشتن دروازه خود هستند، نه تنها زیبایی فوتبال از بین می‌رود، بلکه بازیکنان هجومی هم فرصت شکوفایی و نمایش توانایی‌های خود را پیدا نمی‌کنند. این همان نقطه‌ای است که می‌تواند در درازمدت به ضرر فوتبال ملی ایران هم تمام شود؛ چراکه مهاجم تراز اول در لیگ‌های کم‌گل پرورش نخواهد یافت.

از سوی دیگر، لیگ برتر ایران باید به عنوان ویترین فوتبال کشور، جذابیت و کیفیت لازم برای جذب مخاطب و حامی مالی را داشته باشد. اما وقتی بازی‌های پیاپی با نتایج تکراری ۰–۰ و ۱–۱ به پایان می‌رسند، تماشاگران دلسرد می‌شوند و رسانه‌ها هم کمتر به تحلیل تاکتیکی و جذابیت‌های فنی می‌پردازند. این همان حلقه معیوبی است که در نهایت می‌تواند چرخه فوتبال ایران را از نظر اقتصادی و فنی آسیب‌پذیرتر کند.

اگر این روند ادامه پیدا کند، لیگ برتر ایران به جای ویترینی برای نمایش فوتبال جذاب، به بستری برای مساوی‌های بی‌روح تبدیل خواهد شد. شاید وقت آن رسیده که مربیان با ریسک بیشتری تیم‌های خود را روانه زمین کنند و به جای ترس از شکست، به فکر لذت بردن تماشاگران از فوتبال و بالا بردن کیفیت هجومی باشند. تغییر این ذهنیت نه تنها باعث افزایش هیجان در لیگ می‌شود، بلکه می‌تواند به رشد استعدادهای هجومی، افزایش اعتماد به نفس تیم‌های ایرانی در رقابت‌های آسیایی و در نهایت بهبود جایگاه فوتبال کشور منجر شود.