بسیاری از مشکلات امروز اصفهان زاییده سال ها کم توجهی و انفعال و دوری از آینده نگری بوده است و نصف جهان پویا و سر زنده دیروز حالا با دهها ابر چالش و مشکل روبرو شده و از خشکی زاینده رود تا ترافیک درهم تندیده خیابان های پرتردد تا هوای آلوده و غالبا به رنگ هشدار و ناسالم و فرونشست های گوشه و کنار آن به دغدغه های عمومی هر شهروند اصفهانی تبدیل شده است ، اما این روزها خبرهایی شنیده می شود که چراغ های امید را در دل اهالی نصف جهان روشن کرده و از طرفی سوالی در ذهنشان ساخته که مگر می شود این مشکلات راه حلی داشته باشند و تا امروز به آن برای اجرایش قدمی برداشته نشده باشد ؟ مسعود صرامی نامی است که بیشتر از قبل حرف هایش را در شبکه های اجتماعی و اخبار شنیده اید و صحبت هایش در مورد رفع معضل ترافیک اصفهان در کمتر از 3 ماه همه را با تعجب روبرو کرده و کاری که تنها با داشتن قول چراغ جادو می توان حل کرد را او قول انجامش به ساده ترین و سریع ترین شکل را داده است . خبرنگار باخبرباش به سراغ او رفته تا از واقعیت موضوع بیشتر بداند و در ادمه پاسخ این فعال اجتماعی و اقتصادی را خواهید خواند .
با سلام اولا توجه شما و خوانندگان عزیزتان را به این نکته‌ی مهم و اساسی جلب می‌کنم که معضلات‌شهری و مشکلات‌اجتماعی، همان‌طور که زاییده‌ی زندگی‌گروهی و گردآمدن یک‌جمعیت قابل‌توجه حول یک پدیده‌ی‌تمدنی است، همان‌طور هم با یک اراده‌ی‌جمعی و تصمیم‌گروهی قابل رفع است. این خیال باطل است که مسعودصرّامی یا هر کارآفرین‌اجتماعی یا دغدغه‌مند‌اصفهانی، در جیب‌اش چراغ‌جادویی دارد که هر موقع خواست آن‌را بیرون می‌آورد و به غول‌درون‌اش دستور می‌دهد مشکل ترافیک، مشکل هوای‌آلوده، مشکل آب‌زاینده‌رود و مشکل ترافیک‌بافت‌مرکزی‌اصفهان را تا ظهر نشده، حل کن! آقای‌غول هم دست‌به‌سینه بگوید: بله‌سرورم! و این مشکلات و معضلات شهرنشینی ظرف کمتر از نصف‌روز حل شود! رفع مشکلاتی که سه‌دهه، چهاردهه از حدوث‌‌شان می‌گذرد و مردم‌شهر یادگرفته‌اند با آن‌ها، زندگی مسالمت‌آمیز داشته‌باشند، نیاز به یک تصمیم‌جمعی، اراده‌ی‌گروهی و خواست‌تیمی است. همه باید بخواهیم هوای‌اصفهان دوباره به رنگ گنبدهای‌فیروزه‌‌ای‌درآید. همه باید بخواهیم ظاهر زاینده‌رود دوباره به مسمّای نام‌اش یعنی زنده‌رود برگردد. همه باید اراده کنیم یک‌بار برای همیشه تکلیف گِره‌های کور ترافیکی مرکزشهر و نبود جای‌پارک در هشتاددرصد خیابان‌ها و تردّدگاه‌های اصلی اصفهان حل شود. همه باید بخواهیم، همه باید همّت کنیم، همه باید اجرا کنیم و همه باید در جشن توفیق این طرح‌های‌استانی که قرار است به‌محض موفّقیّت در اصفهان، به سایر کلان‌شهرهای ایران تسرّی یابد، شرکت نماییم.
دوباره تکرار و تاکید می‌کنم تحوّلات‌اجتماعی، فرایندهای پیچیده و گام‌به‌گامی است که از پایین به بالا، ضمانت‌اجرا پیدا می‌کند. یعنی تا زمانی‌که کوچک‌ترین عضو جامعه(شهروند) تصمیم به بستن کمربندایمنی نگیرد، نه از قانونگذار، نه از پلیس‌راهور و نه از هیچ ارگان مسوول دیگر نمی‌توان توقع معجزه داشت. اوّل خود شهروندان به ضرورت بستن کمربندایمنی پی می‌برند و بعد دستگاه‌های مسوول، مراقب حفظ و نگهداشت این هنجار اجتماعی می‌شوند. در همه‌ی مسایلی که شما در سوال‌تان اشاره کردید هم همین قاعده جاری است. ما برای داشتن شهری شاد و آباد، باید به سراغ تک‌تک شهروندان عزیزمان برویم و در یک توافق‌جمعی، پای پیمان‌نامه‌ای را امضا کنیم که حاضریم سختی‌های رسیدن به آسمانی‌آبی، خیابان‌هایی‌خلوت و زاینده‌رودی پر آب را به جان بخریم و برای یک نفع‌عمومی و خواست‌جمعی، از منافع زودگذر فردی بگذریم تا شعار زیبای «اصفهان؛ شهر آسمان‌آبی و گنبدهای‌فیروزه‌‌ای» محقق شود. با این مقدمه به پرسش‌های شما بازمی‌گردم و پیش‌از همه توجه‌تان را به «اثر پروانه‌ای» اقدامات‌مان جلب می‌کنم. این مفهوم نشان می‌دهد یک تغییر کوچک در یک بخش از یک سیستم می‌تواند منجر به تغییرات بزرگ و گسترده در سایر اجزاء سیستم شود. اثر پروانه‌ای پدیده‌ای است که به دلیل حساسیت سیستم‌های آشوب‌ناک به وضع‌موجودشان ایجاد می‌شود. این پدیده به این اشاره می‌کند که تغییری کوچک در یک سیستم آشوب‌ناک مثل جو سیارهٔ زمین(هم‌چون بال‌زدن پروانه) می‌تواند باعث تغییرات شدید(وقوع طوفان در کشوری دیگر) در آینده شود. پس هر اقدامی که امروز در شهر اصفهان انجام می‌دهیم، اثرات مثبت یا منفی‌اش را در آینده‌ای نه‌چندان دور در اکوسیستم پیرامونی‌مان خواهیم‌دید.
خوشبختانه امروز وضعیت انسجام و اتّفاق‌نظر در میان مدیران ارشد اصفهان، در بهترین حالت خود قرار دارد. وفاق و همدلی ایجادشده میان نمایندگی‌عالی‌دولت، مجمع‌نمایندگان‌استان و دستگاه‌قضایی، ضمانت تصویب و اجرای مگاپروژه‌های بزرگی است که وضعیت محیط‌زیستی استان را کن‌فیکون می‌کند. ما در جلسات فشرده‌ای که با تصمیم‌سازان استان داشته‌ایم به این مخرج‌مشترک رسیده‌ایم که ظرف سه‌ماه آینده با یک برنامه‌ی اصولی و کار کارشناسی‌شده که جناب‌آقای دکترجمالی‌نژاد هم از آن حمایت می‌کنند، سی‌درصد از بار ترافیک شهر کم کنیم. متعاقب اجرای این طرح، ترافیک شهر اصفهان روان خواهدشد. نتیجه‌ی این اقدام بزرگ، کاهش مصرف سوخت خواهدبود. کاهش مصرف حامل‌های‌انرژی، به معنای کاهش آلودگی هوا و کاهش آلودگی هوا باعث تضمین سلامت هوایی است که شهروندان اصفهانی وارد ریه‌های‌شان می‌کنند. هزارها هزار اتفاق خوب و خوش‌یُمن دیگر که در زندگی تک تک ما شهروندان‌اصفهانی اثر مستقیم خواهدگذاشت، با همان «اثر بال پروانه‌ای» که نتیجه‌ی کاهش سی‌درصدی ترافیک شهر است، رخ خواهدداد که در مجموع موجب تسهیل زندگی شهروندی و بالارفتن کیفیت زندگی ما می‌شود. برای وقوع این اتّفاقات زیبا و امیدبخش، نیاز به همّت و حمایت همه‌ی اجزای شهر داریم.
از شهروندان عزیزی که باید بخواهند محیط‌زیست پیرامون‌شان پاکیزه و عالی از آلودگی‌های سمّی و مرگ‌بار باشد، تا مدیریّت‌شهری که اراده کند با اصلاح هندسی و تغییر متغیرهای ترافیکی، سیستم را در رسیدن به کاهش سی‌درصدی حجم ترافیک شهر کمک کند. به نظر می‌رسد برای شروع بهتر است یک مسیر عبور به تمام خیابان‌های پرترافیک شهر، مانند خیابان‌های میر، حکیم‌نظامی و بزرگمهر اضافه شود. شاید این سوال پیش بیاید که آیا این کار بدون پول و بدون مشکل قابلیت اجراشدن دارد؟ به نظر من، بله دارد. اگر همه‌ی مردم در کنار این طرح بایستند و با گذشت و فداکاری، به‌جای منافع‌فردی و تجاری و اقتصادی خود، کلّیت شهر و جامعیّت طرح را مدّنظر قرار دهند، این طرح با کم‌ترین عارضه و هزینه قابل اجرا است.
ما الگوی موفق این طرح را سال‌هاست در پروژه‌های‌مان انجام داده‌ایم. باید پروژه‌های بزرگ از این دست را در قالب «الگوهای‌مشارکتی» جلو ببریم. همه‌ی شهروندان بخشی از پروژه و در نهایت ذی‌نفعتن اصلی آن هستند. پس باید همت کنند و از منافع زودگذر و مقطعی به نفع منافع جمعیِ بلندمدت بگذرند. تنها در این صورت است که اجرای چنین طرح‌های بزرگی در دل شهری به پیچیدگی اصفهان با کلّی مسئله‌ی مدیریت‌شهری و زیست‌محیطی، به راحتی قابل پیاده‌سازی است. دولت آقای دکترپزشکیان قول دادند منابع حاصل از صرفه‌جویی در مصرف حامل‌های‌انرژی(از رهگذر اجرای این طرح) را به نرخ فوب خلیج‌فارس(حدوداً لیتری چهل‌هزارتومان) جهت توسعه‌ی زیرساخت‌های حمل‌ونقل‌عمومی، تماماً به خود اصفهان تخصیص دهند. حال شما ببینید با همان بال‌پروانه‌ای، ما در گام نخست توانسته‌ایم چه بودجه‌ی قابل‌توجهی را برای اجرای دهها پروژه‌ی بزرگ حمل‌ونقل عمومی درون‌شهری جذب کنیم. با جذب این اعتبارات تملّک‌دارایی، هر اقدامی در شهر قابل اجرا است و گزارش لحظه‌به‌لحظه‌ی آن از طریق یک پلت‌فرم جامع به اطلاع افکارعمومی خواهد رسید تا شهروندان داغاداغ ببینند ثمره‌ی یک‌روز بیرون نیاوردن ماشین‌شخصی‌شان و استفاده از حمل‌ونقل‌عمومی چگونه در پیشرفت سریع پروژه‌های‌شهری موثر بوده‌است. من به سهم خودم، به عنوان یک کارآفرین‌اجتماعی و یک شهروند دغدغه‌مند برای سالم‌سازی آب و هوا و خاک سرزمین مادری‌ام، همه‌ی اعتبار و آبرو و وجهه‌ی‌اجتماعی‌ام را به میدان آورده‌ام تا دولت وفاق‌ملّی را در پیشبرد این سند تحوّلی و توسعه‌ای یاری دهم. اگر ما موفق به عملیاتی نمودن این پروژه‌ی اجتماعی در اصفهان شویم، آن‌گاه خواهیم‌توانست متدولوژی توسعه بر مبنای «الگوی‌مشارکتی» را به سایر استان‌های‌کشور تعمیم دهیم و نسخه‌ای‌واحد برای پیشرفت و آبادانی مملکت‌عزیزمان ارایه دهیم. از شما هم می‌خواهم در اجرای این هدف متعالی ما را یاری فرمایید.
آنچه از صحبت های مسعود صرامی می توان به وضوح برداشت کرد این است که راه حل سریع و کم هزینه وجود دارد اما بدون همراهی و همدلی مردم و مسئولین نمی تواند اصفهانی ها را به سرمنزل مقصود برساند و باید از منافع شخصی به نفع منافع عمومی عبور کنیم و اجازه دهیم طرح مورد نظر به درستی اجرا و از نتایج آن ما و نسل های بعد ما بهره مند شوند و به گفته مسعود صرامی اثر پروانه ای را رقم بزنیم و نه تنها اصفهان که یک ایران را از مزیت های آن بهره مند کنیم .
