مدیران اصفهانی به اصالت خود وفا کنند
اصفهان در کشور به استان مولد نیروی انسانی متخصص و مدیران شهره است. بسیاری از بزرگان و مشاهیر فرهنگ و هنر، اساتید دانشگاه، مجتهدین و علما، سیاسیون و بزرگان کشوری و لشکری از این شهر برخاستند. در اکثر کابینه‌های پس از انقلاب به جز چند دوره نیز اصفهان دست بالا را در تعداد وزیران دولت و نیز استانداران و مدیران ارشد لشگری و کشوری داشته است.
اما جدای از دیدگاه های غیرمنطقی ناسیونالیستی، قومیت‌گرایی و زبان گرایی، همیشه این سؤال مطرح بوده است که با وجود این‌همه بزرگان اصفهانی در سپهر سیاسی، اقتصادی و فرهنگی کشور، چرا بسیاری از مشکلات اصفهان یا پروژه‌های این استان محوری و کلیدی کشور سالهاست که بی‌فرجام مانده است؟
چرا این همت و هم‌افزایی در میان این مدیران تهران‌نشین و مهاجر برای حل مشکلات زادگاه خود وجود ندارد؟ مگر نه این است که خوب یا بد این عزم و همگرایی در میان مدیران هم جنس و هم منطقه همیشه برای پیشبرد اهداف و مصالح استان‌های همسو و زادگاهشان به کار گرفته شده و حتی در بسیاری از موارد این تامین خواسته ها به سایر نقاط کشور مخصوصا اصفهان آسیب وارد کرده است پس چرا این همدلی و هم‌افزایی در بین مدیران ارشد، بازنشسته و کارگزاران و پیش‌کسوتان پایتخت‌نشین اصفهانی که اتفاقا اگر خدماتی به زادگاهشان روانه کنند در رفاه و پیشرفت سایر شهرها و استان ها هم موثر خواهد بود قدرت لازم را ندارد؟
اگر نگاهی به هویت گمشده فرهنگی، تاریخی، هنری و صنعتی و حتی سیاسی اصفهان بیاندازیم که از دوره محمود احمدی‌نژاد شدت گرفت و اصفهان با پس رفت اساسی روبرو شد ، یا به خشکی زاینده‌رود که نتیجه آبرسانی یا بذل و بخشش های خارج استانی است توجه کنیم و مروری گذرا بر وضعیت امروز صنایع بزرگ و کوچک اصفهان که در نبود زیرساخت ها و منابع انرژی به نفس نفس افتادند داشته باشیم بر مظلومیت این استان برخوردار از فرصت ها و منابع اما کم برخوردار از مدیریت و توسعه متناسب با زیست بوم خود خواهیم گریست .
کوچ نخبگان هنری، علمی و پزشکی، گم‌گشتگی هویت تاریخی و فرهنگی و رکود گردشگری، مسکوت ماندن پروژه‌هایی که برخی نظیر؛ بزرگراه اصفهان - شیراز، قطار سریع‌السیر اصفهان - تهران، پروژه‌های احیای زنده رود، بندر خشک اصفهان و... سالهاست بر زمین مانده و توپ بین دولت و شهرداری و جیب مردم اصفهان می چرخد و هیچ عزم جدی و قدرت پیگیری و اصطلاحا سینه چاک چاکی برای احقاق حقوق اصفهان دیده نمی شود .
این کم لطفی ها در داخل استان هم دیده می شود ، رفتار زننده برخی از مدیران ارشد با نخبگان ، سرمایه‌گذاران، تولیدکنندگان و نخبگان و بخش خصوصی در این وانفسای رکود و تورم و تحریم، اندک انگیزه بخش خصوصی را به سمت ناامیدی و تحلیل روانه کرده و بسیاری از آنها ناامید و دست از کار کشیده اند.
اخیراً به همت تنی چند از دوستداران اصفهان محافلی غیررسمی برای گرد هم آوردن این نخبگان و تصمیم‌سازان در تهران تشکیل شده که امیدواریم سبب وحدت و تشکیل محفلی رسمی برای حل مشکلات این استان مهم و سرنوشت‌ساز کشور شود. استانی که در همه برهه‌ها بدون شک خط‌شکن و جزو اولین‌ها بوده است و بسیاری از صاحب نظران اذعان دارند که هیچ رخداد سیاسی و فرهنگی و اقتصادی در کشور شکل نمی‌گیرد، مگر اینکه اصفهانی‌ها یک پای آن باشند.
این محفل از نمایندگان ادوار مجلس، مدیران اصفهانی یا مسئول در اصفهان در ادوار گذشته، وزرای اصفهانی پیشین، صنعتگران و بازرگانان و تجار و مقامات کشوری و لشکری سابق و فعلی استان اصفهان تشکیل شده که روزنه‌ای از امید را بر فردای اصفهان بگشایند و کلیدواژه اثرگذاری این همنشینی‌ها و جلسات مشاوره در خصوص پیشرفت و گشایش در استان اصفهان و فصل مشترک همه دل‌ها و مغزهای متفکری که باید در این عرصه جذب شوند، یک چیز است؛ «حس تعلق به اصفهان » شهر خوبی‌ها، شهر ایثار و هنر، فخر شهرهای ایران و موطن آزادمردان و نستوه زنان بلندآوازه ایران.
گلایه‌ای هم داریم از بسیار مردان پرنفوذی که در اصفهان زاده شدند؛ ولی سالهاست پایتخت‌نشین و یا خارج‌نشین شدند و بوی زنده رود و کوچه‌باغ‌های ناژوان، لهجه شیرین اصفهانی و طعم گز و صدای آوازهای خواجو را فراموش کردند.
با شما هستم که اصالت خود را فراموش کردید و اصفهان را در مه دودی از فراموشی به تاریخ سپردید. برخیزید و قدمی از صداقت و همگرایی برای زادگاه پر آوازه خود بردارید.
مشکلات اصفهان به جز با حذف نگاه برخوردار محور، اصفهان ستیز و همیت و غیرت شما عزیزان و جز با حسن توجه ملی و همه‌جانبه حاکمیت حل نخواهد شد. به امید روزی که شکوفایی و اعتلای مجدد اصفهان غیرتمند، چونان گذشته و بیش از حال، آبروی ایران عزیز و سربلند باشد.
