ابوالحسن فیاض انوش، دانشیار گروه تاریخ دانشگاه اصفهان در یادداشتی تحلیلی به منازعه ایران با آمریکا و رژیم صهیونیستی پرداخته است. در این یادداشت آمده است:

«می‌گویند آمریکا وارد جنگ با ایران شد!

اما در باب اینکه «این ادعا تا چه حد صحت دارد؟» و اینکه «آمریکا به دنبال چیست؟» و «ما چه باید بکنیم؟» چند نکته قابل طرح است:

۱. به‌گونه‌ای از ورود آمریکا به معرکه سخن رانده می‌شود که گویی تاکنون آمریکا در جنگ دخالتی نداشته است. درحالی‌که از همان روز اول حمله اسراییل و در این ۹ روز آمریکا پابه‌پای اسرائیل در جنگ دخیل بوده است. از تأمین و تدارک تسلیحاتی گرفته تا حضور علنی در عملیات‌های رهگیری موشک‌ها و پهپادهای ایرانی و از کمک اطلاعاتی و مستشاری گرفته تا فشار بر مجامع جهانی برای عدم محکومیت اسراییل همه و همه نشان از حضور فعال و تنگاتنگ آمریکا در این معرکه داشته است. فقط احمق‌ها باور می‌کنند که آمریکا تاکنون در جنگ ورودی نداشت.

۲. ترامپ مدعی است که به ایران حمله کردیم تا ایران به میز مذاکره برگردد. باید گفت: میز مذاکره که برقرار بود. این شما بودید که با اجازه دادن به اسراییل برای حمله به ایران، زیر میز مذاکره زدید! اساساً شما آمریکایی‌ها چه درکی از منطق مذاکره دارید وقتی قرار است نتیجه مذاکره فقط و فقط پذیرش تحمیلات شما باشد؟!

۳. بعد از حمله اسراییل، خود آمریکایی‌ها (برخی مقامات رسمی و بعضی مطبوعات غربی) اقرار کردند که مذاکرات مسقط، پوششی فریب‌کارانه برای حمله اسراییل به ایران بوده است. بنابراین می‌توان نتیجه گرفت که دعوت مجدد به مذاکره عملاً به معنای «دعوت مجدد به فریب دادن» است.

۴. آمریکا در شرایط کنونی فقط و فقط به دنبال بیرون کشیدن لاشه‌ی نیمه‌جان اسراییل از زیر ضربات کوبنده ایران است و نه شکست دادن ایران(می‌توان اثبات کرد که شکست دادن ایران به دلایل متعدد عملاً ناممکن است). مطمئن باشیم اگر آمریکا امکان و یا حتی توان شکست دادن ایران را داشته باشد، لحظه‌ای درنگ نمی‌کند. «باور کنیم واقعاً نمی‌تواند».

۵. تهدید ایران برای اینکه به پای میز مذاکره برگردد یک «التماس وارونه» است، زیرا آمریکا تصور می‌کرد با مجوز دادن به اسراییل برای حمله به ایران، می‌تواند شاهد دو دستگی در میان ایرانیان باشد تا بخشی از جامعه به حاکمیت فشار بیاورند تا شرایط تحمیلی آمریکا را بپذیرد. این امر نه‌تنها اتفاق نیفتاده است، بلکه شواهد نشان می‌دهد ملت هوشیار ایران با درک شرایط، انسجام ملی خود را بیش از پیش به نمایش گذاشته‌اند (آخرین مورد حضور انبوه مردم در جمعه خشم و نصر) و اوضاع در جبهه مقابل (سرزمین‌های اشغالی) روز به‌روز وخیم‌تر می‌شود. به عبارت دیگر ناکامی آمریکا از توسل به‌زور(در حمله اسراییل به ایران) او را وادار می‌کند که ضمن حفظ پرستیژ ابرقدرتی با زبان بی‌زبانی بگوید در اهداف خود ناکام مانده و برگردیم به خانه اول (مذاکره)، اما خوی استکباری او همین درخواست را هم با زبان تهدید همراه می‌کند.

۶. فراموش نکنیم که تجاوز اخیر آمریکا به حریم سرزمینی ایران هم از منظر قواعد بین‌المللی و هم از منظر قوانین داخلی آمریکا، صریحاً خلاف قوانین و قواعد پذیرفته شده است؛ نه شورای امنیت مجوزی برای این اقدام داده است و نه کنگره آمریکا چنین اجازه‌ای به ترامپ داده است. مطمئناً ترامپ حداقل از جهت سیاست داخلی کار ساده‌ای در پیش ندارد. این اقدام او می‌تواند یک بحران داخلی برای او به همراه داشته باشد. از منظر بین‌المللی هم ایران نباید این خبط و خطای آمریکا را نادیده بگیرد. هر چند می‌دانیم که از مجامع بین‌المللی بخاری بر نخواهد خاست.

۷. پذیرش مذاکره در شرایط حاضر نه‌تنها هیچ امتیازی برای ایران درپی نخواهد داشت، بلکه باعث خواهد شد لفاظی تهدیدآمیز کنونی دشمن جای خود را به تشدید حملات نظامی بدهد. شک نکنیم که پذیرش توقف حملات ایران به اسراییل، آغاز دور جدیدی از حملات آمریکا به زیرساخت‌های ما را درپی خواهد داشت.

۸. آنچه در این ۹ روز ما را در موضع اقتدار نشانده، هوشیاری و انسجام مردم بوده است که پشتوانه اصلی قوای مسلح ماست. در شرایط جدید هرگونه صدایی که (ولو به بهانه عقلانیت ادعایی) به دنبال ایجاد رخنه در این انسجام و یک‌صدایی ملت باشد خیانت به امروز و آینده این سرزمین است. بی‌اعتنا به جنجال‌های رسانه‌ای باید باقدرت مجازات اسراییل همچنان دنبال شود.

۹. مطمئناً نحوه مجازات این غلط اضافی و اشتباه راهبردی آمریکا را قوای مسلح ما و مسئولان مربوطه مشخص خواهند کرد. هر تصمیمی که آن‌ها بگیرند، ملت همیشه هوشیار ما پشتیبان و تأیید کننده‌ آن خواهند بود.

مانند همیشه توکل بر حضرت احدیت آن سرچشمه لایزال قدرت و اقتدار و توجه به سرانگشت تدبیر و هدایت رهبری فرزانه انقلاب اسلامی است که تضمین‌کننده یک گذار کم‌هزینه و همراه بااقتدار و پیروزی از این گذرگاه تاریخی خواهد بود.  ان‌شاءالله.»