رژیم صهیونیستی در روزهای گذشته حریم وطنمان را شکست؛ خون هم‌میهنان‌مان را بر خاک ریخت و آسمان ایرانمان از تهاجم دشمن مکدر شد؛ ایران عزیز، مام وطن؛ آغوشی که هزاران سال ما را در خود پرورده، پهنه‌ای که قلب و روح‌مان در گرو عشق به آن است.

فرقی نمی‌کند از کدام جریان فکری باشی، با چه گرایش سیاسی، با چه نقدی به وضع موجود اما وقتی دشمن، این خانه را نشانه می‌رود، وقتی خاک وطن به لرزه می‌افتد، همه ما، از هر سلیقه و باوری، کنار هم می‌ایستیم.

دشمن گمان بُرد که تفاوت در اندیشه‌ها و باورها، ملت ایران را از هم گسیخته اما ندانست که ایران چونان خونی مشترک در رگ‌های ماست؛ ندانست که این ملت با وجود تفاوت اندیشه‌ها یا گرایشات فکری و سیاسی و با همه رنج‌ها که از سر می‌گذراند اما در برابر تعرض به خاک و هویت خود کوتاه نمی‌آید و یکپارچه و یکصدا طنین‌انداز واژه «ایران» می‌شود.

مردم این سرزمین با وجود گذراندن روزگار سخت در تنش‌های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی اما در دفاع از ایران، با هم یکی می‌شوند. سرزمین ما بارها سوخته، ولی از دل خاکستر خود دوباره برخاسته است.

این سرزمین، تنها محدوده‌ای جغرافیایی با مرزهای سیاسی نیست؛ بلکه ریشه‌های هویتی یک ملت را در خود جای داده است. هر وجب از خاک آن، آینه‌ای از تاریخ، فرهنگ، و حافظه‌ی جمعی است که نسل به نسل به ما رسیده است.

ایران، سرزمین خاطرات مشترک، زبان مادری، ترانه‌ها و آرزوهای دیرین ماست؛ جایی که کودکی‌هایمان در آن شکل گرفته و امیدهای آینده‌مان بر بستر آن بنا شده است.

این خاک، صرفاً یک جغرافیا نیست؛ معنای زندگی ماست. در این سرزمین، قرن‌ها آموخته‌ایم که وقتی پای وطن در میان است، اختلاف‌ها رنگ می‌بازند و آنچه برجای می‌ماند، تنها یک حقیقت است: «ما فرزندان این خاکیم، و دل و جان‌مان به ایران بسته است.»

در طول تاریخ حمله اسکندر، هجوم مغول، تجاوز عثمانی، استعمار روس و انگلیس، کودتا، تجاوز عراق و رنج‌های بسیار که به واسطه رویدادهای گوناگون بر ایران روا داشته شده، همه در سینه تاریخ این مرز و بوم یک پیام را تکرار کرده‌اند: «ایران تنها تو بمان»

به گزارش ایرنا، بامداد جمعه ۲۳ خرداد ۱۴۰۴ در پی حمله تروریستی رژیم صهیونی به تهران و تعدادی از شهرهای کشور، شماری از فرماندهان نظامی، دانشمندان و مردم غیرنظامی به شهادت رسیدند.