نون و القلم و مایسطرون، قسمی که خداوند باری تعالی بر قلم یاد کرده است و آن را نعمتی از سوی خدا می داند و احترامی که بر حفظ و کتابت وقایع با کلمه و ما یسطرون یادآوری میکند. 

به گزارش خبرنگار باخبرباش، عاطفه قلع ریز ، در قران همانطور که خداوند بر آسمان و زمين، خورشيد و ماه، شب و روز قسم یاد کرده است به جهت بزرگی و عظمت آن ، قلم و کتابت را نیز نعمتی بزرگ می داند که صاحبان آن را مشمول احترام عظیم می نامد.

عظمت و ارزش قلم که در این سالها خواسته و ناخواسته از سوی مغرضان یا ناآگاهان به خاموشی رفته است و به نوعی نویسندگان کتاب، روزنامه نگاران، خبرنگاران و در مجموع صاحبان قلم که باید چشم و گوش جامعه باشند به خاطر بسیاری از مسائل از جمله فشارهای اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و خط قرمزها به جای تنویر افکار عمومی، قلم را بر منافع می چرخانند ومی چربانند و به عامل اصلی و موثر در عقب ماندگی مبدل شده اند.

نویسندگی را که امروزه با کاتبان به اشتباه گرفته اند و آنچه امروزه مشاهده می کنیم نگارنده ها  وثبت کننده افکار سرمایه داران و سیاستمدارانی هستند که راه را به بیراهه رفته اند و به تایپیست هایی خرد مبدل شده اند.

نویسندگان که روشنفکران جامعه بودند و گاها با تحلیل وقایع مسیر را بر تصمیم گیران و سیاستگذاران و مملکت داران و سردمداران روشن سازی می کردند به مشتی قربان گوهای مبدل شدند که نه تنها قلمشان را بلکه خود را قربانی چندرغاز مال کرده اند و وجهه و مالی خرد برای خود بنا ساخته اند و بر آن می بالند.

و تنها همین مسائل باعث شده که شاهد امارهای وحشتناکی در حوزه پایین آمدن سرانه مطالعه و اعتماد و انگیزه آنها به  کتابخوانی و روزنامه و غیره شدیم.

چاپ سخنان فرمایشی سرمایه داران و نگاه ممیزی و رادیکالی ارشاد به نشر حقایق اجتماع و ممانعت از چاپ کتاب ها  و مقالات و روزنامه های که حرف مردم را به نگارش در می آورند ارجحیت یافته است و امروزه  از روزنامه ها تنها مشتی کاغذ باطله ساخته است و باعث شده مردم به جای مطالعه از آن برای شیشه پاک کردن و مصارف غیر استفاده کنند و کتاب ها به جای اینکه در بالاترین نقطه هر منزل قرار بگیرد در انبارها آرشیو شود.

امروز دیگر مردم انگیزه ای برای مطالعه گفته های تحمیلی مسئولان در رسانه های داخلی را ندارند و همین مسئله آنها را در سالهای گذشته به سمت رسانه های خارجی و فضای های مجازی برده است.

 عدم توجه متولیان فرهنگی در ارزش بخشی به قلم باعث شد که طی سالهای اخیر شاهد ورود افرادی غیر حرفه ای با نگاه کاسب کار و بازاری و دلالی در شغل شریف نویسندگی(روزنامه نگاری و خبرنگاری ) باشیم که نه آداب کاسبی را می دانند نه ارزش قلم را.

این بی توجهی و بی ارزش شناختن نویسندگی باعث شده که طی 4 دهه گذشته نویسندگی در ایران رشد پیدا نکند و چهره های مشهور در نویسندگی از کشورهایی اروپایی باشد  و به ندرت منحصر به ایران باشد.

وارد کتابخانه ها و کتابفروشی های سطح شهر شویم کتاب ها از نویسندگان خارجی است و کتب نویسندگان ایرانی نه تنها جذابیتی برای خواننده گان ایرانی ندارد بلکه در کشورهای منطقه ای و اروپایی خریداری ندارد.

در حوزه روزنامه نگاری نیز روزنامه قدری که در کشورهای اروپایی و منطقه ای پرفروش باشد کمتر از انگشتان دست است.

 دیگر قلم نه ارزش قسم خوردن دارد و نه لایق کلمه و مایسطرون است زیرا که نه در جهت رفاه حال مردم می چربد و نه در  توسعه فکری مردم می چرخد.

ایران در مقایسه با دیگر کشورها در عرصه چهره های معروف و مشهور نویسندگی حرفی برای گفتن ندارد و تعداد نویسندگانی که نامشان به خاطر قلمشان پر اوازه شده است بسیار کم است و به تعداد انگشتان دست هم نمی رسد و اصفهان که در عرصه نویسندگی فقیرانه عمل کرده است باید بیش از هر زمان دیگری آسیب شناسی شود.

اگر چه تعداد افزایش کتاب شاید به گفته متولیان ارشاد نمونه ای از وجود نویسندگان باشد اما وقتی عمقی نگاه کنیم می بینیم که غالب کتاب های چاپ شده به خاطر اسم و رسم بوده است و اینکه وجه فرهنگی و جایگاه اجتماعی نویسنده را ارتقا دهند و در واقع کتاب تهی از مطالب عمیقی است  که بخواهد در جهت توسعه یافتگی کشور گام برداشته شود یا در شمار کتب پر فروش و مخاطب پسند قرار بگیرد.

نبود صنعت نویسندگی در ایران نقطه ضعف دیگری است که میتوان به علت نداشتن نگاه ژرف گرایانه به نویسنده و کتاب و روزنامه و در حاشیه قرار دادن نویسندگان شاخص این مهم در حاشیه قرار بگیرد.

آنچه مهم است اینکه تولیدات بومی در حوزه کتاب  در این سالها نتوانسته جای کتب خارجی و نویسندگان اروپایی را برای ما پر کنند و این ضعف نه تنها به ایران بلکه در کشورهای عربی و آسیایی هم دیده می شود و غالبا نویسنده مشهور و کتاب در حوزه آسیایی وعربی و ایران به ندرت بوده است.