چه کسی فیلم اعتراضات ۱۴۰۱ را می سازد
«منعی برای فیلمسازی درباره وقایع اخیر وجود ندارد، البته نگاه فیلم‌ساز باید جامع و منصفانه باشد». این خبر را روح‌الله سهرابی، مدیرکل دفتر نظارت بر عرضه و نمایش فیلم سازمان سینمایی در گفت‌وگو با خبرگزاری مهر اعلام کرد و در توضیح آن گفت: «چنان‌چه فیلمسازی دغدغه موضوع روز و حوادث اخیر را داشته باشد و مایل به کار درباره موضوع یادشده باشد، طبیعتا می‌تواند مثل هر پروژه سینمایی دیگری پس از آماده شدن متن، جهت اخذ پروانه‌ساخت اقدام کند. طبق روال، شورای پروانه‌ساخت به‌طور مستقل درخصوص تولید یا عدم‌تولید هر اثر تصمیم‌گیری می‌کند و اگر متن ارائه‌شده قابلیت لازم برای تولید داشته باشد، حتما مورد تایید واقع می‌شود. نکته مهم دراین‌خصوص آمادگی سازمان سینمایی برای حمایت از تولیداتی است که در ژانر سینمای سیاسی و مضامین انتقادی و اصلاحی نوشته شده باشد. البته ناگفته نماند، لازمه پرداختن به موضوعاتی ازاین‌دست که بالذات دارای حساسیت، تحلیل و قرائت چندسویه هستند، نگاه منصفانه، جامع و برخوردار از چاره و راهکار است».
منصفانه یا محافظه‌کارانه؟
آن‌چه مدیرکل دفتر نظارت سازمان سینمایی در تولید فیلم‌هایی با محوریت وقایع اخیر بر آن تاکید می‌کند، منصفانه‌بودن این آثار است. اتفاقا شرط اخلاقی و عادلانه‌ای برای تولید فیلم‌هایی از این دست ارائه می‌دهد، اما سوال این است که مصداق این منصفانه دقیقا چیست. سابقه ساخت چندفیلم محدود از وقایع مربوط به سال 88 در حافظه سینمایی مخاطبان نشان می‌دهد، این انصاف رعایت نشده و با آثاری مواجه شدیم که حتی محافظه‌کارانه هم نبودند بلکه قرائت رسمی یا جناح‌خاصی از وقایع آن سال‌ها را به رادیکال‌ترین شکلی به‌تصویر کشیده بودند که بیش از آن‌که روایت واقعه باشد، مصادره به مطلوب آن بود. نمونه بارزش، فیلم «قلاده‌های طلا» که بیش از آن‌که واجد روایت سینمایی باشد، محصول یک نگاه امنیتی بود که خوانش خودش از وقایع 88 را در فیلم بیان کرده بود؛ نه فقط در تولید که حتی در نمایش.
چنان‌که زمان نمایش فیلم در جشنواره فیلم‌فجر در سال88 نه‌تنها بخش عمده‌ای از صندلی‌های سالن برج‌میلاد که متعلق به منتقدان، خبرنگاران سینمایی و اهالی‌رسانه بود در اختیار نیروهای خاص، خانواده و همراهان‌شان بود که بسیاری از اهالی‌رسانه مجبور شدند، ایستاده فیلم را تماشا کنند و حتی چراغ‌های سالن را هم از ترس واکنش‌های‌معترضانه به فیلم، کامل خاموش نکردند و فیلم در یک فضای ملتهب به نمایش گذاشته شد. حالا سوال این است که وقتی نمایش فیلمی با شرایط ملتهب صورت می‌گیرد، آیا هیچ فیلمسازی می‌تواند از ساخت فیلمی درباره وقایع‌اخیر به روایت خود احساس‌امنیت کند؟ آیا این امکان از سوی سازمان سینمایی وجود دارد تا نه یک قرائت و روایت خاص از وقایع اخیر که روایت‌های دیگری هم از این رخدادها به تصویر کشیده شود؟
نه لزوما روایت‌های رادیکال و اپوزیسیونی، بلکه روایتی متفاوت از آن‌چه رئیس سازمان سینمایی که تهیه‌کننده «قلاده‌های طلا» هم هست، می‌اندیشد امکان فیلم‌شدن داشته باشد و بعد از ساخت، مجوز و پروانه نمایش هم به آن بدهند؟ تجربه سال 88 نشان می‌دهد، تنها فیلم‌هایی جوازاکران گرفتند که محتوا و رویکرد آنها منطبق با نگاه مدیران‌سینمایی بوده و فیلمی مثل «آشغال‌های دوست‌داشتنی» محسن امیر یوسفی، به دلیل روایتی دیگر از این واقعه توقیف شد و سال‌ها بعد با سانسور به شکل محدودی به‌نمایش درآمد. در ادامه هماره ما باشید تا به کمک روزنامه هم‌میهن نگاهی اجمالی به فیلم‌هایی بیاندازیم که با محوریت اعتراضات سال 88 ساخته شده‌اند:
پایان‌نامه
«پایان‌نامه»، دومین تجربه کارگردانی حامد کلاهداری، داستان چند جوان دانشجو است که در اوج اتفاقات سال ۸۸ برای حل‌شدن مشکل پایان‌نامه یکی از آنها سراغ استادی می‌روند که مشخص می‌شود جاسوس است و هدایت اعتراضات را به‌عهده دارد. حضور آنها در خانه استاد لو می‌رود و یک مزدور برای کشتن آنها اجیر می‌شود. نمایش فیلم در جشنواره بیست‌ونهم در سال ۸۹ با حاشیه‌های فراوانی هم در زمان نمایش، هم در نشست خبری مواجه شد و به‌‌رغم تبلیغات وسیعی که برای اکران فیلم در سال ۹۰ شد، تنها ۲۸۰میلیون تومان فروخت. بعدها بسیاری از بازیگران این فیلم ازجمله بهاره افشاری و حامد کمیلی در گفت‌و‌گوهای خود صراحتا از حضور در «پایان‌نامه» ابراز پشیمانی کردند.
قلاده‌های طلا
فیلم ابوالقاسم طالبی مستقیما به درگیری‌های سال ۸۸ پرداخت و با تمرکز بر روز ۲۵خردادماه ساخته شد. طالبی برخلاف کلاهداری سعی کرد حداقل از لحاظ ساختار فیلم‌اش به یک اثر سینمایی نزدیک باشد. اما این فیلم هم از انصراف بازیگرانش مصون نماند و مهم‌ترین چهره‌ای که از حضور در فیلم انصراف داد، مریلا زارعی بود. یکی از نکات تاریخی درخصوص فیلم «قلاده‌های طلا»، فضای حاکم بر اولین نمایش آن در جشنواره سی‌ام فجر بود. این فضا به گونه‌ای بود که تماشاگران کل فیلم را در سالن برج‌میلاد با چراغ‌های روشن تا انتها به تماشا نشستند
«منعی برای فیلمسازی درباره وقایع اخیر وجود ندارد، البته نگاه فیلم‌ساز باید جامع و منصفانه باشد». این خبر را روح‌الله سهرابی، مدیرکل دفتر نظارت بر عرضه و نمایش فیلم سازمان سینمایی در گفت‌وگو با خبرگزاری مهر اعلام کرد و در توضیح آن گفت: «چنان‌چه فیلمسازی دغدغه موضوع روز و حوادث اخیر را داشته باشد و مایل به کار درباره موضوع یادشده باشد، طبیعتا می‌تواند مثل هر پروژه سینمایی دیگری پس از آماده شدن متن، جهت اخذ پروانه‌ساخت اقدام کند. طبق روال، شورای پروانه‌ساخت به‌طور مستقل درخصوص تولید یا عدم‌تولید هر اثر تصمیم‌گیری می‌کند و اگر متن ارائه‌شده قابلیت لازم برای تولید داشته باشد، حتما مورد تایید واقع می‌شود. نکته مهم دراین‌خصوص آمادگی سازمان سینمایی برای حمایت از تولیداتی است که در ژانر سینمای سیاسی و مضامین انتقادی و اصلاحی نوشته شده باشد. البته ناگفته نماند، لازمه پرداختن به موضوعاتی ازاین‌دست که بالذات دارای حساسیت، تحلیل و قرائت چندسویه هستند، نگاه منصفانه، جامع و برخوردار از چاره و راهکار است».
منصفانه یا محافظه‌کارانه؟
آن‌چه مدیرکل دفتر نظارت سازمان سینمایی در تولید فیلم‌هایی با محوریت وقایع اخیر بر آن تاکید می‌کند، منصفانه‌بودن این آثار است. اتفاقا شرط اخلاقی و عادلانه‌ای برای تولید فیلم‌هایی از این دست ارائه می‌دهد، اما سوال این است که مصداق این منصفانه دقیقا چیست. سابقه ساخت چندفیلم محدود از وقایع مربوط به سال 88 در حافظه سینمایی مخاطبان نشان می‌دهد، این انصاف رعایت نشده و با آثاری مواجه شدیم که حتی محافظه‌کارانه هم نبودند بلکه قرائت رسمی یا جناح‌خاصی از وقایع آن سال‌ها را به رادیکال‌ترین شکلی به‌تصویر کشیده بودند که بیش از آن‌که روایت واقعه باشد، مصادره به مطلوب آن بود. نمونه بارزش، فیلم «قلاده‌های طلا» که بیش از آن‌که واجد روایت سینمایی باشد، محصول یک نگاه امنیتی بود که خوانش خودش از وقایع 88 را در فیلم بیان کرده بود؛ نه فقط در تولید که حتی در نمایش.
چنان‌که زمان نمایش فیلم در جشنواره فیلم‌فجر در سال88 نه‌تنها بخش عمده‌ای از صندلی‌های سالن برج‌میلاد که متعلق به منتقدان، خبرنگاران سینمایی و اهالی‌رسانه بود در اختیار نیروهای خاص، خانواده و همراهان‌شان بود که بسیاری از اهالی‌رسانه مجبور شدند، ایستاده فیلم را تماشا کنند و حتی چراغ‌های سالن را هم از ترس واکنش‌های‌معترضانه به فیلم، کامل خاموش نکردند و فیلم در یک فضای ملتهب به نمایش گذاشته شد. حالا سوال این است که وقتی نمایش فیلمی با شرایط ملتهب صورت می‌گیرد، آیا هیچ فیلمسازی می‌تواند از ساخت فیلمی درباره وقایع‌اخیر به روایت خود احساس‌امنیت کند؟ آیا این امکان از سوی سازمان سینمایی وجود دارد تا نه یک قرائت و روایت خاص از وقایع اخیر که روایت‌های دیگری هم از این رخدادها به تصویر کشیده شود؟
نه لزوما روایت‌های رادیکال و اپوزیسیونی، بلکه روایتی متفاوت از آن‌چه رئیس سازمان سینمایی که تهیه‌کننده «قلاده‌های طلا» هم هست، می‌اندیشد امکان فیلم‌شدن داشته باشد و بعد از ساخت، مجوز و پروانه نمایش هم به آن بدهند؟ تجربه سال 88 نشان می‌دهد، تنها فیلم‌هایی جوازاکران گرفتند که محتوا و رویکرد آنها منطبق با نگاه مدیران‌سینمایی بوده و فیلمی مثل «آشغال‌های دوست‌داشتنی» محسن امیر یوسفی، به دلیل روایتی دیگر از این واقعه توقیف شد و سال‌ها بعد با سانسور به شکل محدودی به‌نمایش درآمد. در ادامه هماره ما باشید تا به کمک روزنامه هم‌میهن نگاهی اجمالی به فیلم‌هایی بیاندازیم که با محوریت اعتراضات سال 88 ساخته شده‌اند:
پایان‌نامه
«پایان‌نامه»، دومین تجربه کارگردانی حامد کلاهداری، داستان چند جوان دانشجو است که در اوج اتفاقات سال ۸۸ برای حل‌شدن مشکل پایان‌نامه یکی از آنها سراغ استادی می‌روند که مشخص می‌شود جاسوس است و هدایت اعتراضات را به‌عهده دارد. حضور آنها در خانه استاد لو می‌رود و یک مزدور برای کشتن آنها اجیر می‌شود. نمایش فیلم در جشنواره بیست‌ونهم در سال ۸۹ با حاشیه‌های فراوانی هم در زمان نمایش، هم در نشست خبری مواجه شد و به‌‌رغم تبلیغات وسیعی که برای اکران فیلم در سال ۹۰ شد، تنها ۲۸۰میلیون تومان فروخت. بعدها بسیاری از بازیگران این فیلم ازجمله بهاره افشاری و حامد کمیلی در گفت‌و‌گوهای خود صراحتا از حضور در «پایان‌نامه» ابراز پشیمانی کردند.
قلاده‌های طلا
فیلم ابوالقاسم طالبی مستقیما به درگیری‌های سال ۸۸ پرداخت و با تمرکز بر روز ۲۵خردادماه ساخته شد. طالبی برخلاف کلاهداری سعی کرد حداقل از لحاظ ساختار فیلم‌اش به یک اثر سینمایی نزدیک باشد. اما این فیلم هم از انصراف بازیگرانش مصون نماند و مهم‌ترین چهره‌ای که از حضور در فیلم انصراف داد، مریلا زارعی بود. یکی از نکات تاریخی درخصوص فیلم «قلاده‌های طلا»، فضای حاکم بر اولین نمایش آن در جشنواره سی‌ام فجر بود. این فضا به گونه‌ای بود که تماشاگران کل فیلم را در سالن برج‌میلاد با چراغ‌های روشن تا انتها به تماشا نشستند
