محمدرضا حسنی-پایگاه خبری باخبرباش

مهم‌ترین آسیب عزاداری‌های ما این است که از آرمان‌های امام حسین (ع) فاصله بگیریم و به زخم جسم امام بپردازیم، به‌جای پرداختن به داغ دل ایشان. آرمان حسین (ع) عدالت‌خواهی است.
سلوک ما باید حسینی باشد و نباید امام حسین (ع) گوشه‌ای از زندگی ما را در دهه محرم پر کند.
متأسفانه جامعه ما به محرم و مکتب عاشورا، نگاه حداقلی پیدا کرده و تنها به ظواهری نظیر؛ عزاداری و سینه‌زنی بسنده کرده است و به دنبال فرهنگ حسینی و معرفت حسینی نمی‌رود.
هنگامی حضرت زینب با امام حسین (ع) وداع کرد، جمله‌ای فلسفی به ایشان گفت نه کلامی عاطفی! ایشان فرمود: پدرم به فدایت، ای کشته دوشنبه و جمعه، او هم به عاشورای آن زمان اشاره داشت و هم به جمعه‌ای دیگر که حسینی دیگر حضرت حجت (عج) ظهور می‌کند و کسانی آن روز هستند که امام حسین را درک کرده و یاریگر حضرت مهدی (عج) می‌شوند.
باید از زخم جسم اهل‌بیت به درد دل ایشان برسیم. هیئت‌های ما باید از رقابت بی‌دلیل و چشم‌وهمچشمی با هم بپرهیزند و در میدان دفاع از اباعبدالله (ع) پشت‌وپناه هم باشند.
اگر 124 هزار پیغمبر را یک جا جمع کنیم حرف متناقض از آنها نمی‌شنویم، چرا که هدفشان یکی بوده است، ولی متاسقانه گاهی در هیئت‌ها، منیت و احساسات به سراغ افراد می‌آید و می‌خواهند خود را به اثبات برسانند مثلاً می‌گویند: چرا من بیرق را بلند نکردم، چرا من شام هیئت را ندهم؟
برخی بر اثر جهل، دچار بدعت در عزاداری می‌شوند، درحالی‌که هدفشان پرشور کردن عزاداری بوده است ولی عامل دیگر گمراهی و فریب خوردن و گم‌کردن معرفت حسینی است.
باید بدانیم اصالت در عزاداری چیست؟ اشک یکی از اصالت‌های عزاداری است و پس از آن سینه زدن از راه‌های ترویج عاشوراست و زنجیرزنی متعارف هم از دیرباز وجود داشته است
باید عزاداری را با محیط اجتماعی و کارکردهایش سنجید، به‌کاربردن عزاداری‌های مجعول نظیر قمه‌زنی، عبور از آتش و.. هیچ اصالتی نداشته و از اصل انحراف است.
جلسات عزاداری که با جوانان سروکار دارد باید کمی شور داشته باشد، البته شوری که باشعور آمیخته باشد. سه رکن در کربلا وجود دارد که باید در عزاداری هم باشد؛ شور و حماسه، منطق و شعور و احساس و عاطفه.
هروله کردن و لخت سینه زدن و جامه دریدن برخی مداحان، حتی اگر هنگام ازخودبی‌خود شدن باشد، باز هم انحراف بزرگی است.
امام حسین (ع) جمله‌ای دارد که اگر تابلوی هیئت‌های ما شود خیلی کارها درست می‌شود، حضرت می‌گوید: کسانی با من همراه شوند که بتوانند بذل جان کنند.