باز هم مهر از مهربانی مردم شروع می شود
اصغر عبدلی - باز ماه مهر، ماه مهربان از راه می‌رسد و قصه برگ‌های زرد و نارنجی و انارهای سرخ و بوی لوازم‌التحریر نو، نوستالژی کودکی و مدرسه را زنده می‌کند.
چه شور و شوقی داشتیم. چقدر لحظه‌شماری می‌کردیم. آن نیمکت‌های چوبی و تخته‌سیاه و معلمی که به یمن دلسوزی‌اش تا اینجا رسیده‌ایم دوباره ببینیم ، کدام ما دوست نداریم دوباره دانش‌آموز دبستان باشیم. دورانی که تنها دلواپسی ما درس ریاضی بود و دیر به مدرسه نرسیدن و مشغله‌مان نوشتم دو صفحه سرمشق و تکلیف بود. حالا که با هزاران مشکل زندگی بزرگسالی روبرو هستیم، آن خاطرات به طنزی شیرین می‌ماند.
حتمـاً یــادتـــان مــی‌آیـد در مــدرسه، هم‌کلاسی‌هایی که فقیرتر بودند. کیف و کفششان کهنه بود یا پول خرید خوراکی نداشتند؟ بیایید حالا که بزرگ شدیم و دستمان به دهانمان می‌رسد و درآمدی داریم به آن روزها فکر کنیم. بیایید با کمک به کودکان نیازمند استعدادی را از ترک تحصیل نجات دهیم.
چه بسیارند کودکانی که علی‌رغم داشتن استعدادهای درخشان، پدر یا مادرشان بیمار و ازکارافتاده‌اند و دچار فقر و تنگ‌دستی هستند. خانواده‌های محرومی که توان پرداخت شهریه، خرید کیف و کفش و لباس فرم یا لوازم‌التحریر را برای فرزندان خود ندارند. خانواده‌های عائله‌مند و آبروداری که حقشان نیست شرمنده فرزندان باشند.
بیایید کمک‌های خود را هر چند ناقابل به سمت این عزیزان هدیه کنیم. سرمایه‌های کوچک خود را به خیریه‌های یا جریان های خیر که به‌صورت تخصصی سالهاست کار میکنند بسپاریم و در حد توان مخارج کودک محرومی را برای تحصیلی هدیه کنیم . به فروشنده کفش و کیف مبلغی را ودیعه کنیم تا هر مشتری شرمنده فرزندش نباشد و از آن مبلغ به خریدش کمک کند .
حتی اگر توان این کار را هم نداریم، از البسه و وسایل کمتر استفاده شده خود ببخشیم از لوازم‌التحریر اضافه و کنار گذاشته شده در خانه یا کارهای دیگری که می‌تواند ذره‌ای از مشکلات این عزیزان را حل کند دریغ نکنیم .
در روایات دینی ما آمده است؛ نجات یک انسان آبرومند و بااستعداد برابر با نجات یک جامعه و ملت است. چه‌بسا این کودک از تحصیل بازمانده، پزشک، معلم و یا مهندس فردای این مرزوبوم باشد و در آینده خود خَیری بزرگ شود.
همت کنیم تا شادی‌های خود را تقسیم کنیم و خانواده‌ای محروم را از استرس هزینه‌های فرزندان خود نجات دهیم. مطمئن باشیم برکت این خیر بزرگ نصیب فردای زندگی و آینده فرزندان خودمان خواهد شد.
پس وقت را هدر ندهیم و در حد توان یاریگر این دانش‌آموزان محروم باشیم و گل لبخند و شادمانی پوشیدن لباس نو را بر چهره‌های معصومشان بنشانیم.
در اطراف خود نگاه کنید ، حتی مدارس دولتی هم شهریه های بالایی بر دوش دانش آموزان قرار داده اند و مدعی هستند که هزینه تجهیزات و نگهداری مدرسه بسیار بالاست و دولت در این خصوص کمترین حمایت و یا باید بگوییم هیچ هزینه ای پرداخت نمی کند و خانواده ها باید این هزینه را پرداخت کنند تا مدرسه سرپا بماند ، حالا درد دوچندان می شود وقتی بخواهی یک دانش آموز مدرسه فنی و حرفه ای باشی و چون توان پرداخت هزینه را نداری قید علاقه را میزنی و فقط به دنبال جایی برای ثبت نام و ادامه تحصیل خواهی بود .
ما پر از دردهای مشترکیم ، اما هنوز هم برای نیکوکاری کم نمی گزاریم .
