70 سال پیش بدلیل استعمار ایران از سوی انگلیس شاهد بروز قحطی بودیم و امرو هشدار قآن  در ایران در حالی به گوش می رسد که برای تولید اکثر  محصولات اعم از مواد غذایی، آرایشی، بهداشتی، صنعتی، سنتی و غیره نیازمند واردات مواد اولیه از دیگر کشورها هستیم و افزایش قیمت چند صد برابری محصولات و عدم تامین آن از سوی مردم ، آنها را در سراشیبی قحطی انداخته است.

باخبرباش/ عاطفه قلع ریز : سالهاست شعار خودکفایی در حالی داده شده است که وقتی پای صحبت تولید کنندگان می نشینیم پایه اولیه و سازنده تمامی کالاهای اساسی و استراتژیک خانوارها از خارج وارد می شود.

واژه بومی‌سازی که تنها در کلام خلاصه شده است و هیچ گاه به مرحله عملیاتی نرسیده از کارخانجات و تولید کنندگان ما تنها مونتاژ کار ساخته است.

در این سالها با کاهش و ضعف صنعت کشاورزی که روزی نه تنها پاسخگوی مواد غذایی مردم ایران بود بلکه ایران را به صادرات محصولات کشاورزی اش می شناختند وجایگزین کردن واردات مواد غذایی و محصولات استراتژیک به جای صادرات هر روز پایه های ایران را سست کرد.

و امروز تولید کنندگان بدنبال افزایش قیمت ارز و دلار ، درآمدزایی را در صادرات می‌دانند که با خالی  شدن بازار از اقلام اساسی و اصلی خانوار هر لحظه یک گام به قحطی نزدیک‌تر می‌شویم.

بدنبال افزایش قیمت لحظه‌ای اقلام خوراکی و اساسی خانوارها در هر ثانیه بر شمار افرادی که به علت گرانی‌ها توان خرید مواد غذایی ندارند و دچار سو تغذیه شدند، اضافه  و افزایش این جمعیت همان آهنگ وهشدار قحطی است.

امروز مردم حتی توان خرید ساده‌ترین اقلام خوراکی را از جمله نان و برنج را ندارند .

اگر چه به خاطر گرانی گوشت قرمز مردم سالهاست مرغ را جایگزین گوشت قرمز و ماهی و میگو کرده‌اند اما امروز دیگر توان خرید مرغ هم نیست.

مردم برای خوردن نان و پنیر هم در مضیقه هستند و خوردن تخم مرغ و کره و عسل برایشان یک غذای لاکچری شده است.

اگر روزی نان و پنیر و خیار و گوجه یک صبحانه فقیرانه بود امروز تامین ان برای طبقه خوب مالی هم سخت شده است.

امروزه هر خانواده ایرانی یا با فقر یا بیماری یا فوت عزیزانشان درگیرند، آمار افسردگی و خودکشی و لاابالی و فساد، خرده دزدها و بی انگیزگی، بیکاری، طلاق و سقط ها که تمام از عوامل ناامیدی یک جامعه و سقوط محسوب میشود، رو به افزایش است.

عدم مدیریت بحران در حوزه اقتصاد و دست روی دست گذاشتن مسئولان هر روز بازار عرضه و تقاضا را آشفته‌تر ساخته است و احتکارها که نه دور از چشم مسئولان بلکه از بی‌تدبیری رونق گرفته باخالی کردن بازارها هر روز دست مردم را خالی‌تر و باعث شد که عدم حمایت دولت از مردم و تولید کنندگان و گرفتن سیاست های اشتباه در مواقع بحرانی و جایگزینی صادرات به جای تامین امنیت غذایی برای مردم همه و همه خطر قحطی را دو چندان کرده است.

قحطی پدیده‌ای است که به موجب آن، سلامت عمومی بشر بر اثر کمبود غذا، شدیداً به مخاطره می‌افتد.

قحطی عارضه‌ای است که طی آن، میزان تهیه، تولید، توزیع و مصرف غذا در جامعه‌ای خاص، شدیداً کاهش می‌یابد که در نهایت موجب سوء تغذیه جمعیت انسانی آن مکان می‌شود. گرسنگی و سوء تغذیه شدید که در پی قحطی به‌وجود آمده، معمولاً موجب مرگ و میر انسان‌ها در سطوح گسترده می‌شود همانطور که در طی قحطی سالهای 1320 تا 24 در ایران 9 میلیون نفر از جمعیت 18 میلیونی جان خود را از دست دادند.

قحطی که از مجموعه عوامل طبیعی و عوامل ساخت دست بشر به وجود می آید و نتیجه آن موجب کمبود غذا و در نتیجه سوء تغذیه می‌شود.

و از این عوامل می توان به عدم پیاده سازی طرح خودکفایی و بومی‌سازی در ایران ، عدم مدیریت بحران در حوزه اقتصاد و اجتماعی و سیاسی ، عدم ساماندهی قیمت ها و شیوع پدیده گرانی و عدم توزیع عادلانه کالا و خدمات به اقشار مختلف مردمی، رشد احتکار  و در راس آن  حمایت نکردن دولت از مردم و تولید کنندگان اشاره کرد.

هر چند کرونا چرخه تولید را از رونق انداخته است و در پی آن رکود سنگینی بر بازار مصرف سایه انداخته است، اما اگر متولیان چاره کار را از نظر اقتصادان ها تنها مذاکره است را پیشه نسازد قطعا با پدیده خودخوری یا بیماری کانی بالیسم مواجه می شویم.

کانی بالیسم یک بیماری در بین مرغ ها است که وقتی پروتئین کافی به بدن آنها نرسد جوجه‌ها یکدیگر را نوک می‌زنند و گاهی  به حدی زخمی می شوند که به دلیل پارگی شکم و بیرون ریختن روده هایشان تلف می شوند و امروزه این هشدار برای جوامع انسانی است که اگر غذای کافی در اختیار مردم قرار نگیرد و مردم دسترسی آسان و کافی به غذا نداشته باشند قطعا با دست درازی به مال یکدیگر برای امرار معاش و زنده ماندن و پاسخگویی به خانواده خود اقدام می کنند واین همان فروپاشی و اضمحلال یک جامعه است.